Z
tego piekła nie ma ucieczki.
Nieważne,
ile razy osiągnie się szczęśliwe zakończenie, nic się nie
zmienia. Wszystko dookoła ciebie jest ustalone. Nawet walki, które
miały być "inne" wkrótce stały się nudne. W końcu
zaczynasz kombinować, kogo można zostawić, a kogo zabić. Co się
stanie, jeśli powiem to. A co, jeśli powiem to. Czy reakcja tej
osoby jest taka sama? Zaczynasz rozumieć, że Flowey miał rację.
Nawet jeśli tliły się w tobie emocje, po każdym powrocie w to
samo miejsce zaczynasz się czuć jak w klatce. W końcu zaczynasz
krzyczeć.
Niech
ktoś mnie obudzi z tego koszmaru.
Chcemy
się tylko uwolnić. Od tej samej scenerii, od ciągłych powrotów,
od bezustannego wewnętrznego krzyku. Przestaliśmy dbać o to, czy
ci, których kochamy ujrzą ciemną stronę naszej duszy. Zabawkowy
nóż, który do tej pory leżał pośród traw tym razem
perfekcyjnie wpasował się w kształt dłoni. Coś wewnątrz nas
szeptało "to nie jesteś ty". Ale czy to miało znaczenie?
Dzikie zwierzę wypuszczone z klatki nie będzie się oglądało za
światem, w którym miało obrożę na szyi. Prochy rozsypywały się
na wietrze, aż zabarwiły szarością dłonie.
***
Nie
mogę uciec od swojej duszy.
W
końcu jedyną twą myślą staje się "co tym razem?". Jak
lalka, która może tylko biernie obserwować osobę pociągającą
za sznurki okłamujesz tych, którzy są ślepi. Najchętniej
wyrwałbyś sobie duszę i rozbił ją na kawałeczki, by razem z nią
zniknęły wspomnienia. Choć serce, które ponoć istniało gdzieś
pośród kości było zamknięte na cztery spusty, piątą kłódką
był utajony gniew, którego nie sposób wyrazić. Ile można
bezowocnie krzyczeć w pustkę? Ile można znosić uśmiech i
odgrywanie swojej roli?
Niech
mnie ktoś obudzi z tego koszmaru.
Coś,
co do tej pory było przydatną rzeczą, powoli stawało się
błękitnym ostrzem wymierzonym w jeden punkt. Musiałem znieść
wiele, jednak nigdy jeszcze zapach spalenizny nie był tak silny.
Czarne jak ołów chmury nadciągały, tym razem widoczne nawet mimo
bezchmurnego nieba. Niektórzy nie zdążyli uciec. Owijając sobie
czerwony szalik dookoła szyi przystanąłem na środku korytarza. Za
wszystkie winy, ja cię osądzę, a mój gniew dokona kary. Co z
tego, że poznasz ciemniejszą stronę mnie? Nie wrócisz, by mu
opowiedzieć. Już nie ma komu powiedzieć "to nie jesteś ty".
***
Płacz
zamienia się w krzyk, krzyk zamienia się w śmiech. Dwie istoty,
skrzywione i skrzywdzone, spotkały się w promieniach słońca.
Skąpane w czerwieni, płonące nią jak pochodnie błękit i stal,
równie ostre. Śpiew ptaków niczym demoniczny skowyt ranił uszy, a
ciepło dziennej gwiazdy potęgowało pragnienie zrodzone w spaczonym
umyśle. Choć wszystko krzyczy "to nie jesteś ty" unosisz
ostrze i zadajesz cios za ciosem, rozkoszując się bólem
przeciwnika. Nikt nie wygrywa, nikt nie przegrywa. Walczymy jak
tygrys ze smokiem, dzikość z dzikością, a myślenie zostaje na
potem.
Wypełnia
cię determinacja.
W
końcu jednak ktoś zadaje ostateczny cios. Wygraliśmy. Ale to wciąż
za mało. Chcemy się uwolnić czy zabawić? Czy jeśli zniszczymy to
piekło, to nie wrócimy do początku? Nagły strach zdejmuje serce.
On był taki wstrętny.
Powinniśmy go bardziej ukarać.
Masz rację. Walka
zaczyna się od nowa. Ku naszemu zdziwieniu wszystko jest inne. On
nie atakuje tak jak wcześniej. To
tylko trik. Jesteśmy w klatce, pamiętaj. Kolejne
uderzenie dosięga drugiego serca trzymającego się ostatków
nadziei. Sprawdź. Powracamy,
a jego puste oczodoły iskrzą się dziwnym światłem. Furia stanowi
karę i wyzwolenie. Ból śmierci i życia powoli przeradza się w
ekstazę, gdy zadajesz i otrzymujesz rany, nie widząc światła, nie
widząc mroku, jedynie czerwień.
Przerwy stają się coraz krótsze, a walki okrutniejsze, gdy dwa
demony ścierają swoją nienawiść do świata i siebie nawzajem,
odnajdując w tym drugim partnera na resztę wieczności. Z
szaleńczym uśmiechem stajemy po raz kolejny przed sobą.
Chyba
jednak nie możemy pozbyć się determinacji. Kontynuujemy?
Tak.
Niech
to się nigdy nie kończy.
***
WEI MNIE NAMÓWIŁA. A tak na serio to podoba mi się > klik < ta piosenka i to, jak obrazuje Genocide. A potem mój umysł zrobił z tego psychozę, w której tak dobrze im zabijając siebie nawzajem, że wszystko inne traci znaczenie, tylko rozkosz płynąca z bólu i okrucieństwa. T_T Lubię. Chyba Murcielago znów mnie kocha, bo dobrze mi idzie pisanie. Tfu tfu tfu.
