Chłód

W głębi twych oczu

Lśni płomień szaleństwa.

Skóra twa pokryta szronem

Delikatnym

Miłym w dotyku.

Szum deszczu i szelest traw.

Zapach palonego drewna

I ksiąg.

Zieleń, tak intensywna

Przykryta płaszczem z mchu

I spadających w niebiosa fajerwerków.

Tonę we mgle

Tak głęboko, głęboko.

Nie wiem, gdzie jestem.

Co robiłem?

Kim byłem, nim się zjawiłeś?

Głos wysoki jak sopran fletu

I niski, niczym warkot tygrysa

Tańczą, pokryte sadzą

I zbrukanymi snami.

Rzeczywistość przepełniona jest

Okrutnymi emocjami.

W mej duszy płonie chłód

Tak znajomy

Tak ciepły.

Ogrzewa moje dłonie.

Tragedie, które widzę

Niszczą ludzkie krzyki.

Czarne słońce przyświeca legionom

Idących samotnie w ciemności.

Udaję.

Udaję, że nie widzę.

Zamykam oczy i czuję tylko ciebie.

Ukrywam ciernie w głębi swych oczu

Byś nie nadział się na nie

Zaglądając mi w duszę.

Ramionami obejmuję zimową lilię

Jej płatki mrożą mi policzki.

Długie, długie włosy.

Czarne, czarne włosy.

Czerwone, czerwone oczy.

I biała, tak biała skóra.

Wybrałem cię

Mimo bólu.

Czy żałuję?

Moje dłonie, choć tak niewielkie

Ochronią cię przed światłem.

Składasz głowę na mych kolanach

A ja poszukuję sensu.

Gładzę cię, jak najdroższego węża

Gdyż w głębi twych mroźnych oczu

Widzę to.

Pragnę być twoją osłoną.

Składasz ciche modły

Pozwalasz, by wzlatywały.

Prosisz o błogosławieństwo

By w żelazie i lodzie wykuć nowy los.

Pozwól mi być twym posłańcem

Heroldem nowiny.

Abym to ja ujrzał

Pierwszy przebłysk głębi w twym spojrzeniu.

Lecz nadszedł świt

O barwie płatka lodu.

Mówią, że oczy błękitne jak ocean

Są po to, by w nich tonąć.

Czemuż więc odrzuciłeś je?

Sen rozbity w tysiąc kalejdoskopów

Staje się koszmarem skalanej duszy.

Zabarwiłeś mnie swymi barwami.

Jestem twój.

Wróć.

Wróć.

Myślisz, że się zgodzę?

Że zaakceptuję?

Mylisz się.

Jam jest ogniem.

Nie słyszę twego głosu

I jestem sam w ciemnościach.

Odnajdę cię.

Tej jednej nocy

Wybrałem cię.

Czy żałuję?