Demony

Gdy patrzę na ludzi

Widzę świętych

Ubranych w szaty ze złota.

Mówią, że każda róża ma kolce

Czy jednak by stać się pięknym kwiatem

Trzeba kaleczyć innych?

Twoje sny i marzenia jaśnieją

Oślepiają wątpiących

Uzdrawiają ślepych.

Jakby na świecie pełnym szarej rezygnacji

Pośród stalowych lasów i marmurowych klatek

Wyrósł drewniany pomnik.

Wszystko już wiadomo

Nie mamy na nic wpływu.

Gorzki popiół na języku

Nie daje mi o tym zapomnieć.

W zwierciadle duszy czają się demony

Każdy karmi innego wilka.

Chciałbym ukryć prawdę

I zbudować twierdzę, w której się schronisz

Jednak taki jest właśnie obraz

Mojego królestwa.

Każdy dzień jest chłodny

Kroplami deszczu.

Wszystkie karty są odkryte

A jednak nikt nie potrafi wygrać rozgrywki.

To, w co wierzysz, sypie się

Jak autorytety tych, którym zaufałeś.

Wszędzie tylko krew.

Twoje ciepłe słowa

Budzą ludzi ze snu.

Spójrz im jednak w oczy

Czyż nie widzisz tych kolców

Tych ostrzy

Ukrytych za uśmiechniętą maską?

Ze wszystkich ludzi

Ja nie chcę cię zawieść.

Spójrz jednak na me dłonie

Nie widzisz zatrutych pazurów?

Chcę tego dla ciebie

Ale nie mogę ochronić cię przed prawdą.

Nieważne, co stworzymy

I jak żyjemy.

Nasze ciała są ukończone

Nie mamy na nic wpływu.

Szamoczemy się jak ryby na haczyku

Jednak zależni jesteśmy od wędki.

Gdy myślisz, że czujesz ciepło

Nie zbliżaj się do niego.

Demony żyją w ogniu

Czekają, by pochłonąć wszelkie światło.

Nie patrz mi w oczy

Odnajdziesz w nich tylko mrok.

Staram się uwierzyć w twe słowa

Jednak dźwięk nie rozchodzi się w próżni.

Gdy szepczesz, że mogę to zmienić

Odwracam tylko głowę.

Jesteśmy więźniami losu

Tak wypisano w mej duszy.

Twoje oczy lśnią tak jasno

Chcę ochronić ten blask.

Muszę pozwolić ci odejść

Dlatego proszę, powiedz mi...

Powiedz mi, jak to zrobić...